Bovenaan De Standaard van maandag 12 november: “De maîtresse die de CIA-baas deed vallen.” Ondanks drie opiniestukken van de meer elegante hand der beider geslachten – hoe quota, waar quota? – is de bitch fight tussen Paula Broadwell (40) en Jill Kelley (37) om de (amoureuze) aandacht van David Petraeus (60), ene me flosjen, de enige indicatie dat gisteren de vrouw gevierd werd.
11/11/2012 was een dag voor zegswijzen. De dag dat de G1000 de zegswijze “geen zoden aan de dijk brengen” volledig heruitvond. De dag ook, waarop Club Brugge de bodem van zijn kelk verdiepte en zijn Waterloo naar Brussel verlegde. De dag dat Auntie Beeb op de tast haar mistasten in de fantastische klopjacht naar tastbaar bewijs van interne handtastelijkheden erkende, en de dag waarop Jan Leyers eindelijk durfde zeggen wat iedereen al een tijdje dacht: dat de Maya’s er twee maandjes naast zaten met hun voorspelling, en dat de beschaving in oktober eindigde aan de Mechelse Sint-Pieterskerk.
Bovenal was 11 november 2012 de 94e verjaardag van het einde van de Groote Oorlog. Bart Sturtewagen kon er niet omheen, Marc Reynebeau (p.3) en Steven Maes (p.21) wilden met hun stukken duidelijk ergens heen, Indische vertegenwoordigers eerden het heengaan van hun voorvaderen (p.18-19) en prins Filip (regio, p.23), die had er duidelijk heen zin in daar in de Westhoek.
De Last Post weerklinkt al sinds 1928 onder de Menenpoort. Als Reynebeau en Maes klagen over manipulatie van het historisch bewustzijn, dan is het aan Dinant, Luik, Aarschot en Leuven om dat te corrigeren. Als in het Verenigd Koninkrijk stemmen opgaan om in 2014 alle middelbare scholieren verplicht naar Ieper te sturen, wie is de Vlaamse overheid dan om daar niet in te investeren? En wie is Steven Maes om de toiletdame van het Tyne Cot Cemetery te verbieden om vijftien euro ofte twaalf pond te vragen voor een bus 11-jarigen met volle blazen (sic). Ik vraag me af of die dame gisteren zelf één van de vele neergelegde bloempjes in ontvangst heeft mogen nemen.
Mathilde wist het ook wel. Vorig jaar nog in Ieper te vinden, gisteren ongetwijfeld in het gezelschap van de vier personen die haar – ongeacht de heisa rond hun ontstaan – onvoorwaardelijk graag zien.
De armen, de doden, de voetballenden, de kinderen, de drum-‘n-bassenden. Allen krijgen ze een hart onder de riem. Ik was ook in Ieper. Met veel meer overtuiging de verplaatsing gemaakt dan prins Filip. (In hindsight moet ik toegeven: ook wel zonder doodsbedreiging.) Veel minder gezien. “Te veel volk door het mooie weer. Te grote perimeter rond de poort wegens nieuw aangelegde grasperken.” Het gejammer van de levenden kon het gefluister van de doden niet overstemmen.
Toevallig was op dat moment in Oostende – jawel meneer Reynebeau, het is me wat met die West-Vlaamse opportunisten – het hoofdevenement van de vrouwendag aan de gang onder het motto … (sta mij toe het even op te zoeken, want in de krant vond ik het niet terug): ‘Hoogtijd’. Geen Last Post op Studio Brusselle, wel muziek door en van vrouwen. Niets voor de meerwaardezoeker waarschijnlijk.
Ik vraag geen krant vol quota-debatten op 12 november. Die komen ook mij de strot uit. Een eervolle vermelding en een verslagje van de activiteiten had volstaan. Geen idee of De Morgen ‘de vrouw’ vermeldt, die ligt tevergeefs op mij te wachten bij mijn mogelijks ex-vriendin. Toch wil ik haar hierlangs bedanken voor de geleverde inspanningen. Misschien een dag te laat, misschien een maand of drie. Moge onze liefde ook nog 84 jaar herdacht worden. En moge De Standaard haar in 2096 schaamteloos over het hoofd zien.
De doorn in het oog van de eenhoorn 